Carolien van Nunen (Lessius Hogeschool Antwerpen) heeft de eerste Jan Van Guchtprijs ontvangen. De prijs van 250 euro gaat naar een verdienstelijke masterproef over sociaal tolken of vertalen.

Mogen tolken slechts getrouw tolken wat er gezegd wordt? Of mogen ze in bepaalde settings ook aan cultuurduiding doen? Mogen ze een taboe duiden? Mogen ze een woordje uitleg geven als er voor een ziekte of symptoom in de andere taal geen precies woordequivalent bestaat? Wat als een cliënt een sterk cultureel gekleurde verklaring voor zijn ziekte geeft, wat tot misverstand of onbegrip bij de therapeut kan leiden? Mag de tolk zulke cultuurverschillen duiden?

In haar scriptie "Mijn man heeft een relatie met Aïsha Kandisha" (2010) onderzocht Carolien Van Nunen de praktijk in de psychische gezondheidszorg dat tolken niet alleen getrouw tolken wat er gezegd wordt maar hun tolkwerk met cultuurduiding of interculturele bemiddeling larderen. Hoe kijken therapeuten en intercultureel bemiddelaars daar tegenaan? En de tolken zelf?