In 2005 overleed de Nederlandse taalwetenschapper en sinds 1993 geëmeriteerd hoogleraar Albert Kraak. Na zijn emeritaat verdiepte hij zich in de zogenaamde schriftelijkheid, de schriftelijke vooringenomenheid van de taalwetenschap.
Daarmee bedoelde Kraak dat het schrift tegelijk voorwaarde voor en handicap van de taalkunde is.